Binnen de context van een organisatie kan iedereen een eigen afweging maken. Waar laat ik het gaan en waar leg ik echt de grens vanuit mijn waarden en waar ik voor sta? Dat is makkelijk gezegd, maar vaak niet vanzelfsprekend en ook niet zo makkelijk gedaan. We zitten niet alleen vast in denkbeelden over wat ons gelukkig maakt of wat succes betekent, maar we zitten ook vast aan verplichtingen waardoor we niet zomaar risico’s nemen. Zeggen dat alles anders moet, kan je niet in dank worden afgenomen. En dus meedoen met iemand die dat zegt, ook niet. Toch zien we dat mensen die echt hun hart volgen en trouw blijven aan hun eigen waarden, op den duur gelukkiger zijn. Waarom zou dat in je professionele leven anders zijn dan in je privé-leven?
In het professionele leven gelden er soms ongeschreven regels over wat wel en niet ter discussie staat. Dit volgen van die vanzelfsprekende ongeschreven regels noemen we ook wel groupthink en het niet durven uitspreken van wat je echt vindt zou je kunnen beschouwen als zelfcensuur. Hierin schuilt een groot risico voor innovatiekracht in organisaties. Maar op individueel niveau loop je ook een risico, bijvoorbeeld dat je werk meer energie gaat kosten, dan dat het oplevert. Niet alleen organisaties kunnen leren van mensen die de grenzen opzoeken, ook kan je jezelf beter leren begrijpen als je je eigen grenzen durft te verkennen en ernaar gaat handelen.
Durf jij je grenzen aan te geven als iets niet klopt of beter kan? De status quo zou minder heilig zijn door een vanzelfsprekende nieuwsgierige houding hoe het beter kan. De organisatie als collectief zou van nature een meer lerende houding hebben en nieuwe kansen kunnen pakken als die zich aandienen. Het vraagt wel lef om uit te spreken wat je ziet, denkt of wenst. In veel organisaties is het helaas een minderheid die zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, omdat velen dit zijn afgeleerd. Maar is dit niet precies waar inclusiviteit over gaat? Of wat ethiek in organisaties kan bevorderen? Dat iedere stem een stem van het geheel is? Een stem die, als hij gehoord mag worden, iets duidelijk maakt over wat er nodig is voor het geheel.
En dan neem je toch die spannende eerste stap omdat je van binnen voelt dat je in beweging moet komen. Dat noem ik je innerlijk kompas en hierdoor komt vaak een creatiespiraal op gang. Zeker als je dat in verbinding met het geheel doet en met respect voor de status quo in plaats van door er tegenaan te schoppen. Als je jouw innerlijk kompas volgt, blijken er meerderen te zijn die er zo over denken of blijkt dat men zich helemaal niet bewust was van iets wat jij zichtbaar maakt.
Natuurlijk is zo’n stap spannend en zijn er soms tegenslagen, maar in die tegenslagen zit de kans om te leren. Te ervaren wat wel en niet werkt, zonder de richting van je eigen innerlijk kompas uit het oog te verliezen. Hoe klein of groot het ook is waar jij beweging in brengt, jij maakt het verschil, ongeacht je rol in het geheel. Om je eigen grenzen te verkennen en ernaar te kunnen handelen, helpt het om je eigen innerlijk kompas te ontwikkelen.
Welke ervaring heb jij met het aangeven van je grenzen of het benoemen van iets omdat het tegen je gevoel ingaat van ‘het juiste doen’? Hoe heb jij een verschil kunnen maken door te benoemen wat nodig is voor het geheel? Of wat weerhoud je misschien om dat te doen? Deel gerust je ervaring als reactie op deze blog of bekijk de mogelijkheden bij coaching en trainingen voor het ont-wikkelen van jouw innerlijk kompas. Leer jouw grenzeloze kracht kennen door je grenzen te (her)kennen.
